Yes man!

De realist in mij heeft een hekel aan dat stoffige modewoord ‘Passie’. Bij Passie stel ik mij een foute, zweterige, mild erotische scene uit zo’n bouquetreeks-boekje voor die mijn oma vroeger las. Of een slechte acteur die gepassioneerd zijn rol in een goedkope film speelt. Maar zoals gezegd, dat is de realist in mij.

Mensen beschrijven mij vaak als direct, ironisch, hard en cynisch (de realist). Maar daarnaast ook als druk, aanwezig en tsja, gepassioneerd (de passie). Ik lijk beide kanten te vertegenwoordigen.

Toch heeft de realist lange tijd de overhand gehad. Sterker nog, ik denk dat ik zó realistisch was dat ik erin doorschoot. Ik begon negatief te worden. Ik zag al beren op de weg voordat ik überhaupt tot iets concreets kwam. 15 jaar geleden bedacht ik dat ik iets op televisie wilde doen, om binnen ogenblikken honderd-en-één redenen te bedenken waarom dit toch niks zou zijn. Het zou me toch niet lukken of ik zou een leeg bestaan lijden als het me wel zou lukken. Zouden mensen míj leuk vinden of het feit dat ik op TV zou zijn?

Negatief en cynisch? Het is toch realistischer dan je zou denken. Tijdens mij studie leerde ik ooit dat mensen in een depressie eigenlijk een reëler wereldbeeld hebben dan hun ‘normale’ en blije medemens. Over het algemeen ‘lijden’ mensen dus aan een soort chronisch optimisme. We geven de voorkeur aan Positiviteit boven Negativiteit. Geef ons eens ongelijk.

Enige jaren geleden heb ik een bewuste keuze gemaakt om me niet meer te laten belemmeren door mijn overduidelijke realisme. Ik ben de doener geworden; springen zonder nadenken. Gaan. Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Met andere woorden: ik ging gepassioneerd handelen (bah). Het heeft er echter wel voor gezorgd dat ik meer in beweging kwam én meer leuke dingen ging doen. Zo heb ik ooit samen met een vriend een tijdschrift uitgebracht in de overvolle Nederlandse bladenmarkt. Totaal geflopt, maar het was een toffe tijd en we hebben er veel van geleerd.

Ik ging vaker ja zeggen tegen zaken waar ik eerst uit angst nee tegen zei. Want in alle eerlijkheid, de bron van mijn doorgeslagen realisme was overwegend angst. En door angst wil ik me niet meer laten beperken. Langzaam maar zeker ontpopte ik me tot de welbekende ‘Yes-man’. Nu ik ouder en wijzer ben, is het een ‘weloverwogen Yes-man’ geworden, maar toch. Desalniettemin blijf ik Passie een verschrikkelijk woord vinden. Kan ik er niet gewoon Energie van maken?